૧. |
|
पुं. |
અસ્ત્ર; હથિયાર.
|
૨. |
|
पुं. |
અંતઃસ્થ કે અર્ધસ્વરો માંહેનો ચોથો, ગુજરાતી મૂળાક્ષર માંહેનો ચાળીશમો અને વ્યંજન માંનો ઓગણત્રીશમો વર્ણ.
|
૩. |
|
पुं. |
આનંદ; હર્ષ.
|
૪. |
|
पुं. |
ઉદ્બોધન; ઉપદેશ રૂપે કંઈક કહેવું તે.
|
૫. |
|
पुं. |
ખડ્ગધારી પુરુષ.
|
૬. |
|
पुं. |
દારું; મદ્ય.
|
૭. |
|
पुं. |
પ્રચેતા.
|
૮. |
|
पुं. |
બાણ.
|
૯. |
|
पुं. |
મૂર્વા નામની વેલ.
|
૧૦. |
|
पुं. |
રહેઠાણ; રહેવાનું સ્થાન.
|
૧૧. |
|
पुं. |
રાહુ.
|
૧૨. |
|
पुं. |
લઘુતાવાચક એક પ્રત્યય. જેમકે, લાઘવ.
|
૧૩. |
|
पुं. |
લહિયાને લખતાં લખતાં સહેજ ઊઠવું હોય ત્યારે અટકવાનો અક્ષર. મારવાડના લેખકો ખાસ કરીને વ ઉપર વધારે આધાર રાખે છે. એટલે કે લખતાં લખતાં કોઈપણ કામ માટે ઊઠવું હોય કે લખવાનું બંધ કરવું હોય તો તે વ આવતાં ઊઠે અથવા કોઈ કાગળમાં ` વ ` લખીને ઊઠે કેમકે, તેઓ માને છે કેઃ વ વાવે.
|
૧૪. |
|
पुं. |
વયનાત્ શબ્દનું સંક્ષિપ્ત રૂપ.
|
૧૫. |
|
पुं. |
વરુણદેવ.
|
૧૬. |
|
पुं. |
વસતી.
|
૧૭. |
|
पुं. |
વસ્ત્ર.
|
૧૮. |
|
पुं. |
વંદન.
|
૧૯. |
|
पुं. |
વાદ્ય.
|
૨૦. |
|
पुं. |
વાયુ; પવન.
|
૨૧. |
|
पुं. |
વૃક્ષ.
|
૨૨. |
|
पुं. |
શાલૂક; એક પ્રકારનો કંદ.
|
૨૩. |
|
पुं. |
સમુદ્ર.
|
૨૪. |
|
पुं. |
સમૂહ.
|
૨૫. |
|
पुं. |
સલાહ; મંત્રણા; મસલત.
|
૨૬. |
|
पुं. |
સાઠની સંખ્યા બતાવનારો એક સાંકેતિક અક્ષર.
|
૨૭. |
|
पुं. |
સાંત્વન; આશ્વાસન; શાંત પાડવું તે.
|
૨૮. |
|
पुं. |
હાથ.
|
૨૯. |
|
न. |
પાણી.
|
૩૦. |
|
न. |
ભલાઈ; કલ્યાણ.
|
૩૧. |
|
न. |
માન; આદર.
|
૩૨. |
|
न. |
વરુણનું રહેઠાણ.
|
૩૩. |
|
वि. |
બળવાન.
|
૩૪. |
|
अ. |
અથવા; વા.
|
૩૫. |
[ ફા. ] |
अ. |
અને.
|
૩૬. |
|
अ. |
સમાનપણું બતાવતો એક અવ્યય.
|